با همه احترامی که برای دکتر یزدانی قایلم، ولی این را هم باید به اطلاع برسانم که اولین کسی که هرگز ادعای دانشمند بودن و علمی بودن نداشت ولی در کنگره سال 1353 جامعه دندانپزشکی ایران لایت کیور و اچینگ را برای ترمیم دندان های جلو مطرح ساخت اینجانب بودم. اولین دستگاه لایت کیور بنام نوالایت ساخت آمریکا بود را بازرگانی نوتاش برای من وارد کرد و پس از مدتها مطالعه و تحقیق و انجام روش کاربرد نوالایت را با مواد مخصوص و انحصاری آن که نواسیل و نوافیل بود آن را در کنگره مزبور به صورت عملی در تیبل کلینیک و تئوری در سخنرانی خود مطرح ساختم و از آن پس بود که اچینگ و لایت کیور در ایران به کار افتاد در حالی که در آن زمان هنوز در خود آمریکا هم غالبن از این اختراع و روش جدید ترمیم و زیبائی دندانهای جلو کسی اطلاع نداشت.دستگاه لایت کیور مزبور که اشعه ماورائ بنفش تهیه می کرد و کیور با آن اشعه انجام می شد را به سرور محترم دکترمحمدعلی افتخاری سپردم تا به موزه مربوطه تحویل دهند و دیدن آن و طرز کار آن که هنوز هم قابل مشاهده است باید برای دندانپزشکان جالب باشد.

گفتاورد
علی راد نوشته است: بخش هایی از صحبت های دکترعلی یزدانی در مصاحبه با خبرنگار ایردن در مراسم روز دندان پزشک (۲۲ فروردین ۱۳۹۰): ...

سلام
متن منتصب به دکتر یزدانی را خواندم ومتاسف شدم
البته بیشتر برای ایردن.
کار حرفه ای که چه عرض کنم، کار اخلاقی هم نبود انتشار یه مطالبی که برای مصاحبه تنظیم نشده بود. البته به نظرم دکتر یزدانی بی راهم نگفته بود .
هیج آدمی کامل نیست و همه ما ها به نظر من دارای زوایای هستیم که لازم نیست در جمع های گوناگون آن ها را نشون بدیم.حتی اگر زشت نباشه. مثلا شلوار راحتی توی منزل که مسلما در کنگرها از اون استفاده نمیکنیم. حالا چرا رسالت خبر نگاری ! ایردن عزیز ما بر این شفاف سازی قرار گرفته ، نمیدونم.
به حضرت عباس دکتر یزدانی نه اسم منو شنیده نه قیافم را یادش میاد و اگه این مطلب را نوشتم به خاطر اینه که واقعا دلم آتیش میگیره از این همه ارادت عمیق من و تو به اسطوره کشی.
استاد علی یزدانی بی شک اسطوره است. و استاد است. و صاحب سبک است. یادم میاید در راستای همین اسطوره کشان ، توی کنگره پارسالم گفتند فلان استاد! فرموده اند اصلا دکتر یزدانی استاد نیست. اصلا کدوم سبک ! مدرک اثباتش کو؟ یاد کلام حضرت مولانا افتادم: آفتاب آمد دلیل آفتاب. بخدا یه نگاهی به سلوک این مردی که کلمات زشتش را با ستاره لطف کردید و حذف فرموده اید ،آفتابی است بر استادی او در اخلاق و انسانیتش و صد البته انسانی است که در کنار فضائلش حتما عصبانی هم میشود.چون انسان است.
و شما ایردن عزیز
روا نبود این لحظه را به تصویر قلم کشیدید.
سخن کوتاه میکنم.
زمانی که در کنگره های علمی استاد علی یزدانی قدم بر میدارد خیلی ها به عشق همین شخصیتش ارام میستاند و با احترام نگاهش میکنند.
خواهش میکنم
اسطوره کشان را همراه نشویم .

گفتاورد
دکترمحمد رضا سهرابی نوشته است: واژه اسطوره که همچنان اعتقاد دارم ما به کشتن آن عادت کرده ایم هم هرگز به مردگان تعلق ندارد(اینجا را بخوانید).

اسطوره عبارت است از روایت یا جلوه ای نمادین درباره ایزدان، فرشتگان، موجودات فوق طبیعی و به طور کلی جهان شناختی که یک قوم به منظور تفسیر خود از هستی به کار می بندد اسطوره سرگذشتی راست و مقدس است که در زمانی ازلی رخ داده و به گونه ای نمادین، تخیلی و وهم انگیز می گوید که چگونه چیزی پدید آمده، هستی دارد، یا از میان خواهد رفت، و در نهایت، اسطوره به شیوه ای تمثیلی کاوشگر هستی است

آقای دکتر علی راد

با درود وسلام
بیایید، با هم از حفره تنگ دهان که رزق و روزی دهنده دندان پزشگان است گامی چند فراتر رویم و هستی را در منظری گستره تر نگاه کنیم تا شاید، کم دانی انسان را، برای خودمان اگر نه برای دیگران، چاره گر باشیم.

می دانیم، علم، فلسفه وهنر بنیان گذاران تمدن بشری و دین و فلسفه پیش ازعلم درچین وهند وایران پایه گرفتند. باهم به 600 سال پیش از تولد مسیح می رویم. قرن شگرفی(شگرف، به معنای کمیاب، عجیب، جالب و بی نظیر در زیبایی و خوبی) که شکوفایی ذهن و تفکر بشری را به نمایش گذارد. قرنی که در خاور دور و میانه کنونی و هم زمان بخش شرقی اروپا رخ نمود و تفکر بشری را غنای بزرگی بخشید. ظهور نوابغی چون:
کنفسیوس لائو.تزو، درچین،
زرتشت در ایران،
سیذارتا گوتاما در هند،
فیثاغورث و هرقلیطوس در شرق اروپا "یونان" کنونی،
وسازمان گسترده وهمه گیری به نام برهمنیزم که بعد ها دین رسمی هند وبنام هندوییزم نام گرفت* را سبب گردید.

* چنان همه گیر وهمه جا رو شد که اصل و پایه گذارش گم ماند!

شروع داستان در هند، در باره شاهزاده ایست که در 2600 سال پیش کسوت ولیعهدی را از تن به در می کند و به مکتب طبیعت، که دانشگاه تفکر انسانی آن زمان بود، رو می آورد. هفت سال در خود و در بستر تفکر، در باره راز هستی، می نشیند. غَمَش رنج و درد همراه و همزاد انسان یا "رَنج بَری" انسان بود. شبی در زیر درختی که بعد ها به نام درخت بیداری و تنویر افکار (Bodhi) نامیده شد، ناگهان به صورت کشف و شهود، به آنچه می خواست و می اندیشید رسید و بیدار و "بودا" به معنی بیدار شده، شد! از آن شب به بعد در آرامش ژرفش، دمی آرام ننشست و به بیداری دیگران پرداخت. من در صدد گفتن داستان زندگیش نیستم کتابی بنام "سیذارتا" نوشته هرمان هسه برای مراجعه، به فارسی هم ترجمه شده، موجود است. قصدم، بیان تفکریست که در فرهنگ غرب، مدتی معزول (به معنی کنار گذاشته شده) ماند و درسالهای پایانی قرن بیستم ناگهان با جنبش جوانان و هیپی گری به صحنه آورده شد و در بستر دانش فیزیک جا و مقامی برای بیان مطالب علمی ریاضی به زبان ساده یافت. فیزیک کوانتوم و مطالعات ساب اتمیک بیشتر از سایر رشته ها به آن توجه کردند.

اساس فکر و آموزش بودا، که جهانی شد وبنیان ادیان چین و هند ودرقرن یازدهم ژاپن را دگرگون "ذن" را سبب شد، به اختصار، بر چهار اصل استوار است:

اصل یک: نا خشنودی و رنج و حرمان بشری امری گذرا بوده و آنچه در هستی هست از یک نا پایداری و عدم ثبات پیروی می کند. در این زمینه بودا می گوید:" همه چیز در هستی در حال بود و نابودی است. رنج و مصیبت در زندگی وقتی به سراغ ما می آید که ما مقاومت نشان دهیم و سعی کنیم برای دفاع، از راه های ثابتی استفاده کنیم که همه یِ این راه ها "مایا" (حیله و شگرد هستی) هایی هستند که به صورت های گوناگون؛ اعم از روی دادهای مادی، رخداد های معنوی و باورها یا آرا و عقاید رایج بشری در مقابل ما قرار می گیرند تا ما به کارشان بگیریم!" این اصل عدم ثبات شامل هرچه در عالم، هست می شود. هیچ عامل یا عنصری از این اصل مصون نیست. به عبارت ساده تر هیچ کدام ازمفاهیم عقلانی نفس منفرد از هستی و باور های تعصب برانگیز جاری در اجتماعات بشری واقعی نیسنت! ولی، مسبب حرمان و رنج بشری است!"

اصل دو: کم یا کژدانی انسانی است. ما، جهانِ محسوس، پویا، در حال گردش و چرخش و استحاله شدن و مُدَرِک (=دریابنده) را به اجزا و اشیای منفرد و جدا از هم و ایستا تقسیم کرده ایم. سعی می کنیم شکل های گوناگون و سیال واقعیت هستی را به گروه های ثابتی که زاییده خیال و باور ما است تقسیم و بر اساس این باور با حوادث و رخدادهای زندگی برخوردی به ثَمَر و در نتیجه همیشه مأیوس شویم. نتیجه این باور و برداشت نا باب گرفتار شدن انسان در یک دور تسلسلی بی پایان است که از زایش به زندگی بی نقش و مرگ ختم می شود که گرداننده این دور تسلسلی "کارما" زنجیره ای بی پایان از علت و معلول های کلیشه ای پیش ساخته ما می باشد!

اصل سه: رنج تاریخی انسان پایان پذیر و درمان شدنی است، اگر:

- هرکس از قید و تصور اینکه از محیط اطراف محاط برما جدا هست و می تواند به گونه ای مستقل از هستی عمل نماید(کارما) خود را برهاند،

- به (موکاشا= آزاد شدن رهایی و برخویشتن خود تکیه کردن) به پیوَندَد و بپذیرد که خود، بخشی حساس و هوشیار از کل آگاهی حاکم برهستی و ساخته از انرژی است. وجودی مادّی و متحجر و بی اراده و بی نقش و اختیار نیست، نه آن چنان که ادیان سه گانه می گویند انسان اسیر سرنوشتی الهی است ونه رها شده بر روی زمین که سکولارها باور دارند.

- باور داشته باشد وقتی، یک سلول بدن انسانی می داند که چه باید بکند و بشود که می کند و می شود، انسان نقشی برتر از تفکرعقلانی ریاضی غرب و بنابر باور عرفان شرق دارد.

- بپذیرد که راه رهاییش، خودآیی خدا گونه و متصل و همبسته با هستی و طبیعت شدن است. فشرده بگویم برهمن، زرتشت و بودا شدن است. اگر نه به آن کمال و جمال، ولی درحدّ وتوان کمالش،

- باور کند که سنگ هم جان و شاخه گیاه هم از شکستن واهمه دارد و شعر "صدای پای آب" سهراب سپهری را بخواند:

"کودکی دیدم ماه را بو می کرد،
قفسی بی در دیدم که در ان، روشنی پَرپَر می زد،
نردبانی که از آن، عشق می رفت به بام ملکوت،
شاعری دیدم که هنگام خطاب، به گل سوسن می گفت "شما"،
من صدای نفس باغچه را می شنوم،
نبض گلها را می گیرم،
و.....
بدانیم اگر نور(و ضد آن تاریکی) نبود منطق زنده پرواز دگرگون می شد"

اصل چهار: هشت خوان است که برای تذهیب نفس و رسیدن به بودا شدن است کما بیش شبیه همان هفت شهر عشق عطار نیشابوری و راهی است که یک سالک طریقت عرفان ایرانی باید بپیماید تا به سرمنزل رضا، تسلیم، شاد زیستی "وحدت وجود" با طبیعت و سنگ و خاک وخدا یکی شدن و در اکنون حال زیستن برسد. برگی باشد که طوفان از جا تکانش ندهد و کوهی که ضربه کاهی از جا برکنَدَش.

جان کلام اینکه:
کارما نیست شناسایی"راز" گل سرخ،
کار ما شاید این باشد،
که در "افسون" گل سرخ شناور باشیم.

دوست خوب و جوانم اقای دکترعلی راد، به قول سهراب"زندگی آب تنی کردن در حوضچه"اکنون" است. دیروز، به گذشته پیوسته فردا نیامده است. برگفته و گذشته دوستان و همکاران محترم من به دیده مهر- که خودتان هم فرمودید مهری دارید و احترامی- و دلالت و گذشت بنگرید و حرمت همکاریشان را پاس بدارید. انسان موجود دوست داشتنی، معاشرتی و اجتماعی و گاهی به باوری معتقد است. شما و من نه قاضی، نه آموزگار اخلاقیم، ولی باید پیام آور دوستی ومهربانی بین انسان ها باشیم. دوست می دارم دراین فرصت کوتاه به نهال دوستی و یگانگی بیندیشید که گاهی فردا خیلی دیر است. دوران سخنتی ایست. نیازمند اتحاد ویک دلی هستیم. یاد مان باشد که ما همه به هم وابسته و پیوسته ایم. این همبستگی را عزیز بداریم. دوست جوانم، چنان دل پاک باشید که اگر دانه شنی را از روی زمین برمی دارید وزن زنده بودن را احساس کنید. این یک خواهش است. شما لطفا، داستان را تمام کنید. ممنونم.

امیر اسماعیل سندوزی

علی، متن مرا تغییربدهید، حذف و دلخواهش کنید، مختارید

از ایردن بخاطر نقد و اطلاع رسانی بی تعارف بسیار متشکرم
در جوامع متظاهر و خود شیفته کاری با ارزش تر ممکن نیست

واقعا برایتان متاسفم.
نمک خوردید و نمکدان شکستید.استاد یزدانی پدر علم ترمیمی و زیبایی ایران هستند.
وقتی با رفرنس ترمیمی ایران این برخورد را میکنید،معلومه چه در ذهنتان میگذرد.یک رفرنس بیاورید یک ژورنال بیاورید که این روش بستن دیاستم مال کس دیگری بوده و استاد یزدانی ابداع نکرده است.
واقعا براتون متاسفم.